Zondag 30 juli zijn Geert en ik naar de Fortura vertrokken. Onder ons is het nog steeds "Das Boot". Ze heeft namelijk de kleuren van de Duitse vlag. Oke er zit nog een sliert oranje bij, misschien om Nederland nog enigszins te compenseren. Geert heeft haar twee maanden geleden gekocht van de eerste eigenaar. De beste man was onderuit geschaatst en heeft daardoor blijvende schade aan zijn evenwichtsorgaan. Hij kan niet meer zeilen. Verschrikkelijk, maar dankzij hem hebben wij een mooie woning voor de komende maanden.
Nee, ik dank de persoon niet die kennelijk niet kon schaatsen, ik probeer uit elk nadeel een voordeel te laten zien. Zijn boot is in goede handen. We houden nu al van haar.

Geert wilde de volgende dag direct al vertrekken. Ik geef toe, al die mannenklusjes die hij nog aan de boot moest fixen, heb ik de ballen verstand van. Een zonnepaneel aansluiten, anker boren en de AIS aansluiten. Zo maar een greep uit de klusjes. Geen idee hoeveel tijd zoiets kost, maar de volgende dag al vertrekken?! Ik gokte niet eerder dan dinsdag. Het werd woensdag.
We moesten ook nog voedsel inslaan. Voor een paar honderd euro geshopt bij de Appie. Wat denk je? Maar 2 euro bonus. Oplichters! Mijn Volkswagen helemaal vol met voedsel. Overgeladen in de haven op de boot. Ik was bang dat ik het niet kwijt kon in de boot. Maar daar vergiste ik mij in. Ik denk dat heel de Albert Heijn wel in de boot past. Jemig wat een ruimte! Heerlijk. We hebben zelfs een wijnkelder. Maar omdat glas niet zo handig aan boord is, hebben we van die drie liter boxen rode wijn. Erg handig want die zijn vacuüm en blijven dus langer goed eenmaal geopend.

Van grootschoot, rif zetten, gangboord, op loeven tot een rolfok. Nooit eerder van gehoord totdat ik Geert leerde kennen. Toen ik vorig jaar verhuisde naar Utrecht kwam ik nog wel een zeildiploma met mijn naam er op tegen. Vast ergens in de vorige eeuw in Giethoorn gehaald alleen kan ik mij er niets meer van herinneren.
Via mijn werk een 6 daagse zeilcursus in Loosdrecht gevolgd en huppakee. Sil kan zeilen. Maar niet heus!
Toen Geert en ik afgelopen week voor het zeegat kozen tussen Vlieland en Terschelling piste ik zowat in mijn broek. Wel was mijn broek echt zeiknat maar dan van onder tot aan mijn knieën. Wat een golven! Wat een wind. Ik stond aan het roer. Het water liep de kuip in en ik stond doodsangsten uit. Geert zag het probleem niet zo. Die bleef er lol in hebben. Hij nam het roer over en bleef stug doorgaan. En ik maar denken "hoort dit? gaat het er altijd zo wild aan toe als je de Noordzee vanaf de Wadden op gaat?"
Uiteindelijk zijn we toch omgekeerd en zijn veilig de haven van Vlieland ingevlucht. Tering wat vond ik dat eng. Achteraf bleek het windkracht 7 te zijn. (Je we hebben windmeters aan boord, maar die hoef je niet te gebruiken als het je niet uitkomt Geert) En dan komt de volgende dag. Dan probeer je het opnieuw. Onder het mom, als je ergens bang voor bent, gewoon doen, anders blijf je er eeuwig bang voor. We vertrokken om 21 uur. Zagen een mooie zonsondergang, een volle maan en sterren. Echt een sprookje. Geert heeft heel lekker gezeild. Ik? Ik weet het niet. Ik had nog een trauma van de vorige dag. Ik wachtte tot er weer een golf zou komen die ons zou laten zinken net als bij de Titanic. Of een verdwaalde ijsberg tegen komen... Na 10 uur zeilen toch maar gevraagd aan Geert of we een Duits Waddeneiland aan konden doen in plaats van nog een dikke 10 uur door te gaan. Borkum werd het.

Na een paar dagen Borkum kwam er weer een gunstig weergat die wij direct aanpakten. En zo zijn we de Duitse bocht ingevaren.
Met mooi weer en relatief weinig wind. Toch laat ik liever Geert aan het roer. Ik chill 'm liever de pan uit met m'n boekje en in uiterste nood neem ik het roer even over om bijna te smeken of hij hem weer van mij wil overnemen.
Daartegenover staat wel dat ik hem de gehele tocht verzorg. Het enige dat hij zelf mag doen is toiletteren. Ik smeer zijn brood, ik geef hem snoepjes, thee, ranja, nootjes en noem maar op. Enig idee hoe goed zeilen voor je core is?! Zodra je de kajuit in stapt, en die helt enorm, schommelt over die golven... straks kom ik nog slank terug!

Uit eindelijk na een heel mooie tocht de Elbe opgevaren en Cuxhaven in gemotord.

Direct door naar Brünsbuttel. We lagen na de sluizen direct links (bakboord!) in een kleine jachthaven. GE-WEL-DIG! Als een enorm zeeschip de sluis uitkomt vaart die gewoon een paar meter langs je. Prachtig. Wat een ervaring! Ik had verwacht dat ik 's nachts er wakker van zou worden. Maar geen één keer gelukkig.

Daarna door de 100 kilometer lange Noordoostzeekanaal. A.K.A. Kielerkanaal.
Het Kielerkanaal is ook een mooie belevenis. Je vaart samen met de zeeschepen door een prachtig stukje groen. We hadden alleen een beetje pech dat het heel de dag geregend had. Na twee weken alleen maar zon gehad te hebben hadden wij ook een beetje recht op regen. Dus de verhoudingen zijn nu 14/1. De statistieken zijn ons goed gezind. Hopelijk blijft dat zo want we zijn nu eindelijk op de Oostzee!

Eerste indruk: mooi! Geen last van stromingen en getijden. Daardoor ook helderder water.

Ons doel was Stockholm maar waarschijnlijk gaan we dat qua tijd niet meer halen. We hebben nog "maar" anderhalve maand. Eigenlijk is dit (zeilen) net zo een avontuur als backpacken. Je doet wat huiswerk, maakt wat plannen en gaan met die banaan. Wetende dat je sommige plekken niet gaat halen en juist sommige plekken die je tijdens je huiswerk niet was tegengekomen juist wel aandoet.

Net zoals het leven. Sommige dingen plan je. En sommige dingen niet. Die hoopte je niet mee te maken. Dus geniet van het leven!