Backpacker in progress

Zoals ik al zei, ik wilde dit jaar naar de Filipijnen. Vriendje wilde ook maar kon niet eerder. Dus heb ik netjes gewacht, geduld is een schone zaak. Geert: en dat is al een prestatie op zich. Sil: De vlucht geboekt met de 5 daagse voordeel van de KLM. Amsterdam - Manila (retour) voor 601,50 euro per persoon. Goedkoper heb ik ze nog nooit gezien. Oke, we hadden een tussenstop van een uurtje in Taiwan en toen kwamen we aan in Manila, de hoofdstad van de Filipijnen. De Filipijnen bestaat uit duizenden eilanden. Dus ga maar eens verzinnen waar je dan heen gaat. Vriendje mag dan wel nooit gebackpackt hebben, hij is niet wereldvreemd. Vriendje woonde in Canada en Zuid-Afrika en is al wel eens in Azië geweest, maar dus nog nooit gebackpackt. Aangezien ik voor hem Amsterdam heb opgezegd en bij hem ben ingetrokken kan ik het mij niet veroorloven om ruzie met hem te maken tijdens onze trip. Ik vind reizen cq backpacken geweldig, maar wat als mijn vriendje dat nou helemaal niks vindt?! Hij probeert het nu wel, maar wat als hij volgende maand zegt "oke dit was leuk maar nooit weer!" Hoe dan verder?
Bovendien hebben wij deze trip ook als soort compromis gesloten. Volgend jaar gaan we namelijk in de zomer twee maanden zeilen met zijn zeilboot, oh nee sorry schatje, jouw zeiljacht. Klinkt zo luxe vergeleken bij mijn backpack avontuurtjes. Laten we het hierop houden; primeurtjes. En; alles komt goed!

Aangekomen in Manila kwam ik weer tot de conclusie dat ik niet van grote steden hou. Zeker als het er warm is. En nee, Amsterdam is geen grote stad. Of heb ik het recht niet meer om die stad te noemen? Moet ik nu voortaan Utrecht zeggen? Geert: sowieso voortaan Utrecht! De benauwde atmosfeer van Manila kwam ons letterlijk en figuurlijk al tegemoet bij het verlaten het vliegveld. Ook niet gek, want met 12,8 miljoen 'officiële inwoners' van de Metro Manila (excl. illegalen) is het best druk. De verstikkende warmte zal men ook wel kennen van bijv. Bangkok.
Sil: Tijdens mijn trip van maart en april dit jaar heb ik mijn visie niet veranderd. Ik blijf erbij: ik wil niks plannen. Ook al wordt er geadviseerd om de Filipijnen wel te plannen. Dit omdat er zo veel eilanden zijn en je dus vliegtickets moet boeken. Als je ze ruim van te voren boekt dan zijn ze goedkoper. Ook heb je een grotere kans dat je überhaupt een plekje in het vliegtuig hebt.
Ja, risico's. Wat ik al zei, duizenden eilanden. Genoeg keus. Lukt het ene eiland niet, dan gaan wij toch naar een andere. Zo moeilijk is dat niet. Wij kwamen aan in Manila en bedachten waar wij heen wilden. Wat doet het weer? Orkanen? Klimaat? Het blijven eilanden bij elkaar dus lastig. Oke, we willen de volgende dag al vliegen dus welke vlucht is nog betaalbaar en beschikbaar. Wij kwamen uit op Palawan. Een langwerpig eiland op 1,5 uur vliegen van Manila. 65 euro pp. Wij kwamen aan in Puerto Princesa. Sliepen daar een nachtje in een heel gezellig hostel met allemaal Nederlanders. Ja wij, Nederlanders, blijven een leuk volkje. Passen ons ook zo goed aan. Zat 1 Zwitserse tussen dus wij hebben heel de avond Engels gesproken. Dat zou een Franse groep nooit gedaan hebben ;-p Ik voel een grap aankomen icm Donald Trump maar hou wel mijn mondje. Geert: het hostel kan je vergelijken met een soort tropisch jungle oord: gebouwtje van bamboe en muggengaas, een barretje waar ze de gratis versie van Spotify draaien (inclusief reclames, maar kennelijk ben ik de enige die het opmerkt), een relaxte sfeer en bijbehorende hippie-achtigen die al dan niet reeds 2 jaar op reis zijn en op de een of andere manier altijd vergezeld worden door een hond of een (kleine) kat.
Sil: Na een nachtje in dat leuke hostel door naar El Nido. Volgens elke site en iedereen die er geweest is, the place to be. Vanaf daar kun je allerlei toertjes doen naar de onbewoonde eilanden. Als je er nog nooit van gehoord hebt, dan zal ik je wel even vertellen wat er over gezegd wordt: Het is adembenemend mooi! De eilanden zijn geweldig! Het zijn de mooiste stranden ter wereld. Je mag ze niet missen. Je moet er geweest zijn. En zo kan ik nog wel even door gaan. Maarja, ik ben Sil. Niet dat ik Sil kan definiëren maar alle-jemig-gadverdamme wat een toerisme daar. Jakkes. Wij kwamen aan in het dorp en ik had echt zo een gevoel "what the fack doe ik hier?" Maarja, ik heb vriendje mee en moet wel blijven lachen. Oke, Sil, je kunt het. Kost beetje moeite, maar ach, je bent op de plek met de mooiste stranden, adembenemend, het is er geweldig dus dan lukt het je toch wel?! De volgende dag direct een toer gedaan met een bootje die ons naar verschillende eilandjes en lagunes bracht. Bij de eilandjes kon je een beetje zwemmen en door de lagunes kon je kajakken. Eerlijk; heus dat die strandjes mooi zijn en dat kajakken leuk is samen met je vriendje en een school visjes over je kajak springen en er een visje achterblijft in een plasje water bij je voet. Maar serieus? het is net alsof je met NYE op Times Square staat. Of wat dacht je van deze: "welcome at the secret lagoon" je klimt vervolgens door een gat in een rots en je ziet een verborgen lagune met tientallen toeristen. Echt een geheimpje. Nou mijn geheimpje van die dag was dat ik het verschrikkelijk vond. Maar ik wilde het tripje niet verzieken voor mijn vriendje dus bleef ik braaf lachen. En ik maar denken, Silletje wat is er mis met je? Ben je zo verwend? Ben je uitgereisd?
Aan het einde van de dag kwamen we weer terug in ons hotelletje en vroeg ik aan vriendje wat hij er van vond. Geert is niet voor niets mijn vriend. Hij dacht er hetzelfde over en wilde ook snel weg uit dat toeristische oord. Geert: laten we zeggen dat El Nido een goede marketingmachine heeft en die 'secret lagoon' wel het slechtst bewaarde geheim daar is. Er zijn dan wel geen grote hotels a la Vegas te vinden, maar het schijnt dat de horeca en beachhouses allemaal in handen zijn van Franse en Zwitserse eigenaren. Dat verklaart misschien de beachlanding skills van de toerbootjes, zoveel toeristen droppen op een eiland dat D-Day er niks bij is!
Sil: Dus op zoek naar een nieuwe bestemming. We keken op de kaart en zagen een klein dorpje met een bed & breakfast. We boekten voor twee nachten en wilden een buskaartje kopen maar dat lukte niet. Ongekend. Dan ga je naar een ticketbureau en kunnen ze je niet vertellen waar hun bussen langs rijden. Laat staan dat ze op de kaart kunnen aanwijzen waar de bus stopt. Dan maar zelf wat doen. Geert: hier speelde mijn backpacker-inexperience op. Tot nu toe was ik altijd gewend geweest om de volgende stap te plannen. Met name bij tochten zeilen moet je altijd een plan A, B en C en een worst-kaas scenario hebben. Niemand kon ons iets vertellen waarop we ons plan konden baseren en dat leverde mij een kleine irritatie op. Uiteindelijk zijn we maar naar de bus 'terminal' gegaan (lees stoffig pleintje waar de tricycle- en buschauffeurs als wespen op toeristen af komen vliegen) om daar verder onderzoek te doen. Uiteindelijk bleek het simpel: de highway loopt van noord naar zuid en bij Alimanguan Junction moesten we eruit en dan maar verder zien. Het tegen elkaar uitspelen van meerdere chauffeurs (Sil haar verdienste) bleek een uiterst handige manier om een prijs te krijgen waarvan je weet dat je niet meer wordt opgelicht (andere toeristen betaalden algauw een derde meer).
Sil: Wij hadden mazzel. We waren uitgestapt op de kruising en er waren wat kerels met motoren. Voor nog geen 3 euro per persoon wilden ze ons wel bij onze B&B afzetten. Deal! Wij waren al gewaarschuwd dat de wegen slecht kunnen zijn en soms zelfs onbegaanbaar. Zeker als het geregend heeft. Het was een weg door de bergen die sowieso niet verhard was, die op sommige stukken stijl waren en ik zelfs niet op een crossmotor zou afleggen. Maar ach, ik reed niet, had de man waarbij ik achterop stapte nog nooit eerder gezien, sterker nog, ik had mij niet voorgesteld, weet zijn naam niet, maar ik vertrouwde hem blind. Nog geen half uur later kwamen wij veilig en ongeschonden aan. Het was een plek aan het strand, mooi uitzicht, en geen massatoerisme. Sterker nog, dit was een dorp met geen toeristen. De enige toeristen verbleven in die B&B. Ik vond het prachtig. Geert: heel kort hadden we nog gedacht dat we eventueel te voet naar onze slaapplek konden gaan, maar in die hitte zou het regelrecht zelfmoord zijn geweest. De bevolking is toch zo ondernemend dat als er een kans is om geld te verdienen, die meteen aangegrepen wordt. Wanneer je een lift nodig hebt is er altijd iemand met een motor, tricycle of auto die je, uiteraard tegen betaling, zo uit de brand wilt helpen. Of in dit geval richting de branding, naar ons B&B. Stel je een hutje voor met ruisen van de azuurblauwe zee op de achtergrond en het verkoelende water op 15 meter afstand. Voeg daar slechts een handvol andere (rustige) toeristen aan toe en combineer dat met vers gevangen krab of zojuist geplukte Buko (kokosnoot). Zonsondergang erbij en haats! Compleet is de tegenstelling met El Nido. Had ik al gezegd dat het de enige B&B was op een zandstrand van 7 kilometer?

Sil: Na een aantal nachten geslapen hebben te hebben in die B&B aan het strand gingen we weer terug naar Puerto, de hoofdstad van het eiland Palawan. Geert: eigenlijk is Puerto Princesa, maar bekenden mogen Puerto zeggen. Sil: We bedachten welk eiland onze volgende bestemming ging worden. Ik had wat appjes gedownload van vliegtuigmaatschapijen zodat we makkelijk vluchten konden boeken en prijsvergelijken. We vonden de goedkoopste en die ging naar Cebu.

C U ;-p