Tjikkies op pad

Groen is hip. Duurzaam leven een trend. Maar hoe compenseer je dat als je een vliegtuig pakt naar een ander continent? En dat een paar keer per jaar? Stoppen met vlees eten en de auto laten staan is een optie maar dan moet ik dat de rest van mijn leven gaan doen. Geen optie dus. De wereld gaat lekker naar de klote en ik help een handje mee. Maar alle tips zijn welkom.
Liften zou een optie kunnen zijn. Maar denk dat mijn mama daar niet zo blij mee is ;-) Bovendien is dat nogal lastig om een auto te vinden op de oceaan.

Inmiddels ben ik Stefanie nog steeds niet zat. Heb wel al veel hoofdpijn gehad maar dat lag niet aan haar. Ze vind mij zo leuk dat ze zelfs haar vliegticket heeft gewijzigd naar mijn vlucht. (Nee heeft niks te maken met mijn rechtstreekse vlucht en haar Panama en Parijs overstap ;-)

We zitten nu in Nicaragua op een eiland met twee vulkanen. Omdat we geen reisplannen hadden gemaakt maar gewoon per dag keken waar we zin in hadden kwamen we hier uit.
Op Google maps zag ik een groot meer net over de grens van Nicaragua. Even Googlen en dat meer blijkt 1 van de grootste ter wereld te zijn. (nr19 volgens Wiki) Met dus een leuk eilandje in het midden. Waarom niet even kijken? Nou ja dus!

En dan, hoe kom je er? Nou je kan een lokale bus pakken die je op de grens afzet. Ja die is lekker goedkoop, doen we dat. Uiteindelijk gaat er nog een 19 jarige Engelse met ons mee. Meisje is al een tijdje op pad en wil langzaamaan door naar El Salvador, Honduras en Mexico. Maar d’r huiswerk had ze niet gedaan want toen we EIN-DE-LIJK de exit stempel van Costa Rica hadden, lopend de grens overstaken en een nieuwe stempel van Nicaragua scoorden en daar een lokale bus wilden pakken had ze geen cent meer. Ja dan strijk ik over mijn hartje en betaal ik die paar dollar wel ;-) Kon het niet maken om haar daar te laten staan tussen al die aasgieren van irritante mannen die aan je kop zeuren. Had ik al verteld dat ik agressief wordt van mensen die ongevraagd op je af komen en je van alles proberen aan te smeren?! Nee dit keer niet, zal even laten zien dat mijn zelfbeheersing uiterst subliem is. Zoals altijd. Zowel in mijn werk, privé, als op reis. Ik loop door alsof ik een dove kwartel ben. Maar god, wat een frustraties. Maar heee, ik mag niet klagen. Ik heb een Nederlands paspoort en kan zo een beetje elk land ter wereld in m’n paspoort laten stempelen.

Ometepe heet dus het eiland van twee vulkanen in het grote meer van Nicaragua. We zitten op een boot en krijgen zwemvesten om. Ik kijk naar het zwemvest van Stefanie en zie allemaal oude schimmelvlekken. Gelukkig is het warm en de vesten droog. Maar oud zijn de vesten wel. Mijn hersens scannen onbewust nog een keer haar vest en ik voel mij weer thuis. Ik kan namelijk haar vest lezen. Er staat met koeienletters “zwemvest” op. Het duurt nog een extra seconde en zeg tegen Steef: goh wat leuk, Nederlandse zwemvesten. Voel mij een stuk veiliger nu ;-) Zij kijkt naar de mijne en op de mijne staat nog een extra toevoeging: Wagenborg. Zij nog blijer, want de firma Wagenborg had haar vorig jaar naar d’r eerste date op Ameland gebracht. Die date liep zo leuk dat ze nu een setje zijn. Toen wij na een aantal dagen weer dezelfde boot terug pakten zag ik binnen nog wat bordjes met Nederlandse woorden. Dus ik denk: toch even op onderzoek uit. Ik vind al binnen een minuut een gedetailleerde kaart van de boot, en je raad het al, de boot was in 1994 omgedoopt tot de ms Brakzand. Paar foto’s van gemaakt en ik weer het dek op om Stefanie het leuke nieuws te vertellen. Je hebt er geen reet aan, maar van die weetjes word ik blij. Toen we in de avond weer WiFi hadden ging ik uiteraard wederom op onderzoek uit en ik kwam op een Wikipedia pagina uit waarop de geschiedenis van de Brakzand werd verteld. Gebouwd in de provincie Groningen in 1967, dienst gedaan onder Nederlandse vlag op de Wadden (Ameland & Schier) en in 2003 verkocht aan iemand in Nicaragua en, zo staat er letterlijk: “vaart nu onder de naam El Rey del Cocibolca op het meer van Nicaragua tussen het eiland Ometepe en het vasteland met passagiers en bananen.”
Ze zeggen toch altijd, je moet niet alles geloven wat op internet / Wikipedia staat?! Nou deze is waar. Heb het met mijn eigen oogjes gezien.

Toen ik de bijbel (Lonely Planet) begon te lezen kwam er telkens voorbij dat de wegen zo slecht waren. Ik dacht, tsja wat is slecht? Ik zie het wel. Hoe slecht kan het zijn? Het is geen derde wereld land in de rimboe. Bovendien was ik toch niet van plan een auto te huren. Maar god allemachtig wat slecht! Ongekend. Oke in een derde wereldland in de rimboe zal het ongetwijfeld nog slechter zijn, als dat al kan, maar heee, soms vroeg ik mij echt af hoe mensen van A naar B komen. En dat dag in, dag uit. Je moet je voorstellen dat je de dorpjes van Oostenrijk inrijd, maar dan zonder sneeuw en zonder asfalt. 100 jaar geleden. Of toch nog langer? Alleen maar smalle dirthroad weggetjes waar al het verkeer overheen rijd. Gemiddelde snelheid in een toeringbus is 5 km per uur en elke minuut vraag ik mijzelf af, hoe doet hij het toch? En wat als er een grote vrachtwagen om de hoek verschijnt. Dat gaat nooit passen?!

Maar alles past en alles is goed gegaan. Om de boel af te sluiten hebben Steef en ik 4 dagen geboekt in een luxe hotel in de buurt van het vliegveld. Deze 4 dagen zijn duurder dan alle afgelopen weken bij elkaar. Maar ach, je leeft maar 1x toch?!