Toeval bestaat wel!

Oke oke, alles heeft een einde. Ja alles. Zo ook mijn "Life's a beach" avontuur. Maar alleen omdat Sophie er op stond. Punt.
Ook nu maak ik geen reclame maar als je naar Vietnam gaat, ga naar hen. Ik had twee nachten bij ze geboekt maar ik had het zo naar mijn zin dat ik uiteindelijk een week ben gebleven.

Zoals sommigen wel weten hou ik van toeval dingetjes. Dat zie ik als kleine geluksmomentjes. Je hebt er geen reet aan maar het zet mij aan het denken en bovendien maakt het mij gelukkig.
Zo ook weer tijdens deze trip. Ik leer een Aussie kennen. Zoals bijna elke dag. Ga met haar uit eten en we kletsen wat. Ze zegt dat ze veel mensen uit Nederland ontmoet tijdens haar trip. Ik vertel op mijn buurt dat ik veel mensen uit Australie ontmoet en dan meestal uit de stad Melbourne. En wat denk je. Zij komt ook Melbourne. Maar zij zegt ze juist niet tegen te komen maar dat wel graag te willen. Wat denk je? Na het eten gingen wij terug naar onze kamer. Twee nieuwe mensen. Wat denk je? Eentje uit Melbourne en eentje uit Utrecht!? Hoe groot is die kans?
En helemaal omdat ik ga verhuizen naar Utrecht.

Of wat dacht je van deze; ik sta in de drukste straat van Hoi An en zie een Canadees koppel die ik een paar dagen daarvoor had ontmoet in een dorp 250 kilometer verderop. 5 meter verderop komt een Belgische meid op mij aflopen die ik een week eerder had ontmoet. Terwijl wij aan het kletsen zijn hoor ik achter mij iemand roepen "Hi Sil" ik draai mij om en zie een Duits koppel die ik ook al vaker had gesproken in een ander dorp.
Dat je overal "bekenden" tegenkomt is niet gek. Maar dat je in 1 straat binnen 5 minuten er 3 tegenkomt... Oh zo leuk ;-)

En dan heb ik er nog eentje. Ik zat 9 uur in de bus met een Duits meisje genaamd Lienie. We hadden een nachtbus en waren de enige toeristen. Omdat we aan kwamen om 5 uur in de ochtend in een grote stad en door wilden naar de volgende stad besloten we om samen een taxi te delen. We zaten over onze namen te kletsen. Ik vertelde haar dat ik nog nooit een andere meid had leren kennen die Sil heet en dat ik eigenlijk een jongensnaam heb. Wat denk je? De volgende dag zit ik op een fietsje in mijn Remi en stop om een flesje water te kopen langs de kant van de weg. Er staat ook een Duitse meid en we raken aan de praat. We besluiten om verderop een bakje koffie te drinken en ze vraagt mijn naam. Ze zegt direct oh maar dat is toch geen veel voorkomende naam in Nederland? Ik vraag hoe ze aan die wijsheid komt en ze verteld dat ze de afgelopen dagen met een Nederlands meisje (uit Utrecht) had gereisd die Sil heet. Ik kon het niet geloven. Daarna stelde zij zich voor... Je raad het al; Lienie. Dezelfde naam als het Duitse meisje met wie ik de nacht ervoor in de bus zat. Hoe dan?!

Of deze dan; in Phong Nha National Park lig ik in een modderbad in een grot in het donker, zwerend dat ik de enige Nederlandse was. Begint er een Duitse meid tegen mij te kletsen in het Nederlands. Vrijwel accentloos. Haar vader blijkt Nederlander te zijn. Driemaal raden waar haar vader vandaan komt. Juist. Meppel! Haha doe dan?!

Oke laatste dan; ik lunch en neem daarna een massage bij hun buren. Bij de lunch spreek ik een Vietnamees van rond de 50 jaar oud. Bij de buren krijg ik een massage van een even oude vrouw. Twee dagen later, twee kilometer verderop loop ik een restaurant binnen en zie de massage vrouw in de bediening. Ik denk nog, die Vietnamezen lijken meer op elkaar dan ik dacht. Totdat ik de lunchvrouw ook zie zitten. Zij herkende mij ook en vertelde dat ze meerdere bedrijfjes heeft in de stad en de massage vrouw een haar werkneemster is. Jaja een echte allrounder.

Bestaat er dan toch iets of iemand die niks beters te doen heeft dan mij zulke dingen mee te laten maken?! :-)

Nu hoop ik eigenlijk dat ik morgen mijn vriendje tegen kom in Hanoi. Heb wel zin om met hem te knuffelen. Als ik hem niet toevallig tegen kom duurt het nog een maand voordat ik hem weer zie...