Vuile was

Je hebt allemaal verschillende soorten reizigers. Je hebt de campinggasten, citytrippers, resortgangers, autorijders, de georganiseerde groepsreizigers, de backpackers en zo kun je nog wel even door gaan. Ook daar heb je allemaal verschillen in. Veel backpackers lopen rond in olifantenbroeken. Natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen smaak, maar mij niet gezien. De kleding die ik in Nederland draag, vind ik mooi en zitten bovendien lekker. Waarom zou ik dan andere kleding dragen tijdens mijn tripje?! Maar over mijn kleding straks meer.

Toeval bestaat nog steeds. Het houdt maar niet op. Ik zit nu in Hanoi, de hoofdstad, dat minstens duizenden restaurantjes kent om maar te zwijgen over de straatverkopers.
Ik zit in een klein restaurantje op het balkon, komt er een groepje Engelsen binnen met wie ik op een kamer sliep in Nha Trang. 1.000 km verderop. Van al die restaurantjes kiezen zij deze uit rond het zelfde tijdstip als ik.

Maar ik zal er over op houden, straks gaat het nog ongeloofwaardig klinken. Niet dat het mij wat interesseert ;-) Het zijn mijn geluksmomentjes. Ik blijf er van genieten.

Deze is vast geloofwaardiger; vanaf Phong Nha national park (met de grootste grotten ter wereld) pakte ik de nachtbus naar Hanoi. Ik ging zitten/liggen in het midden van de bus naast het raam. Naast mij, aan de andere kant van het gangpad, lagen op de stoel twee grote koffers met daaroverheen een dekentje. Op een gegeven moment zie ik dat dekentje bewegen. Ik denk dat is gek want niemand zit er aan. Dus ik trek die deken onhoog zie ik die koffers bewegen?!
Ik schrik en tik de meid die voor mij ligt aan ( een Nederlandse die ik toevallig die zelfde middag had gesproken toen ik aan het lunchen was) en vraag of zij weet van wie die koffers zijn. Ook zij weet het niet. Dan maar de jongen vragen van de bus. Hij spreekt geen Engels en wil er duidelijk niets over zeggen en legt het dekentje er weer overheen. Ondertussen blijven de koffers bewegen. Dan maar achter mij vragen aan andere backpackers of zij er meer van weten. Eentje, dreadlocks en nog net geen joint achter zijn oren, zegt dat dit de coolste bus is waarin hij ooit heeft gezeten. Dit door de koffers met dieren en hij vond in zijn stoel een dichte fles Jack Daniels. Hij zei het tegen zijn vrienden en ook zij vonden een fles. Ook in mijn stoel zat een dichte fles. De jongen opende zijn fles maar toen de jongen van de bus het zag pakte hij hem af en stopte hem weer terug in de stoel.
Er werden dus meerdere goederen gesmokkeld.
Om drie uur in de nacht werden de levende wezens in de stoel naast mij nog levender. De jongen van de bus had het kennelijk door en kwam met nog een derde koffer aan die hij op de andere twee koffers smeet. Ik tikte hem aan en zij dat hij voorzichtig moest zijn omdat er dieren in zitten. Ik vond het niet kunnen. De jongen keek mij aan en en deed zijn vinger voor zijn mond en zei sssst. Oke duidelijk. Wat hij vervolgens deed verbaasde mij echt. Hij klom op de stoel en deed het dakluik open. Pakte de drie tassen en zette ze op het dak van de rijdende bus?! We reden op de snelweg! Hij sloot het dakluik, maakte de stoel schoon en ging weer voorin zitten.
In de bussen heb je (standaard) WiFi. Mijn interesse was gewekt dus ik ging googlen op "wat smokkelen Vietnamezen" Er kwam van alles uit. Meest voorkomende waren honden.
In Hoi An had ik een paar nachten een hotelkamer gedeeld met een Engelse dierenarts die in Vietnam woont. Via Facebook berichtte ik haar en vroeg of zij misschien wist wat het zou kunnen zijn. Ook zij dacht dat het honden waren. Maar ik zal het nooit zeker weten...

Mijn eerste kut moment! Mijn zak met wasgoed is gestolen. Balen want tijdens het backpacken heb je al niet zo veel kleren bij je, en nu heb ik dus nog minder. Ik had op vrijdag in Hanoi bij mijn hostel de zak ingeleverd. De volgende dag, zaterdag, zou ik het terug krijgen. Echter het kwam maar niet. Ik had direct al een vermoeden. Dit klopt niet. Zoals ik al zei, ik loop niet in standaardbackpackerskleren, die laundry company had dus een goed weekend. Alleen voor mijn spijkerbroek had ik al 150 euro betaald, een maand salaris van een gemiddelde Vietnamees. En hoe leg je ze uit dat jouw ondergoed gemiddeld 20 euro per stuk kost? Ik heb het niet gedaan, het is gewoon oneerlijk hoe de wereld verdeeld is. Wanneer gaan die sukkels van een PVV stemmers eens inzien dat je in je handjes mag knijpen als je in Nederland geboren bent?!
Ik dwaal af, maar ik wil het toch even gezegd hebben. Als je op reis bent kom je zo veel andere nationaliteiten tegen. Zo ook Amerikanen. Ik vraag dan wel eens hoe het met Donald gaat. Alle, maar dan ook alle Amerikanen die ik spreek schamen zich kapot voor Trump. (Of moet ik Drumpf zeggen) Ze zeggen ook, de Trump stemmers zijn provincialen, komen hun eigen land niet uit, laat staan hun eigen staat. Ze hebben geen idee hoe de rest van de wereld er uit ziet... Geldt natuurlijk ook voor onze PVV-stemmers. Uitzonderingen daargelaten.

Maar even terug naar mijn ondergoed (en de rest van mijn kleding) Ik heb op alle werelddelen mijn was laten doen en altijd heb ik alles netjes (en schoon) terug gekregen. Nu dus niet en baal als een stekker. Toch maar op zoek gaan naar een olifantenbroek met zwarte hemdjes...

Na een paar dagen Hanoi, hopend dat mijn was boven water zou komen, de bus gepakt naar Ha Long Bay (een voordeel; mijn backpack was een paar kilo lichter) In de baai van Ha Long liggen 1969 kalkstenen eilanden die spectaculair uit de oceaan rijzen. Het staat op de werelderfgoed lijst en dat wilde ik natuurlijk wel even zien.
Ik had een hostel geboekt voor twee nachten. En natuurlijk pikte ik de juiste uit!? De eigenaar was een Engelsman van 50 jaar oud die met een Vietnamees getrouwd is. Ik raak met hem aan de praat en vertel hem dat mijn kleding gestolen was. Hij was enorm verbaasd en zei dat hij mij ging helpen. Hij zei dat hij "contacten" had in Hanoi. Ik heb hem de nodige informatie gegeven en wachtte af. De volgende dag had hij nog geen goed nieuws maar hij vertelde mij dat een goede vriend in Hanoi een hostel heeft, als ik de volgende dag dat hostel zou boeken, zou die vriend mij verder helpen. De volgende dag kwam ik aan in het hostel van zijn vriend en wat denk je? Ik zag achter de balie van de receptie mijn schone was liggen?!?!?!? Hoe dan? Ik nam contact op met de Engelse man in Ha Long Bay en hij zei; "Its not what you know its who you know" Ik was sprakeloos. Nog steeds eigenlijk.
Ja ook ik weet soms niet wat ik moet zeggen. Natuurlijk heb ik hem wel bedankt en gezegd dat hij mijn hero was... Ik leer op het juiste moment, de juiste persoon kennen. Twee dagen later en ik had echt die aftandse olifantenbroek moeten kopen want ik vlieg morgen naar Laos!